De geschiedenis
In 1966 organiseert Simon Nicholson een vak aan de Universiteit van Californië. In de ‘Design 12 course’ kregen studenten de opdracht om speelomgevingen te ontwerpen die de creativiteit van kinderen zouden verhogen. Bijzonder aan de opleiding was dat kinderen uitgenodigd werden om de gemaakte speelomgevingen te testen en te beoordelen.
De meest succesvolle projecten waren die waarin kinderen zelf een groot deel van de omgeving konden vormgeven door het toevoegen van elementen die ze zelf kunnen verplaatsen. De basis voor loose parts play is gelegd.
In 1971 publiceert Nicholson zijn bevindingen in het Britse ‘Landscape Architecture’ ‘Hoe je kinderen niet bedriegt: de theorie van loose parts.’
Het vertrekpunt is het geloof dat elk kind (en bij uitbreiding elke mens) creatief is. Nicholson beschrijft hoe creativiteit in onze wereld vaak iets is voor enkelingen. De architect met het juiste diploma ontwerpt een huis, de kunstenaar maakt kunst, de muzikant is creatief met muziek… en de anderen gebruiken gewoon wat die enkelingen hebben ontworpen.
Het lijkt zo alsof creativiteit iets moeilijk is en dat slechts enkele mensen de gave hebben om creatief te zijn. En dat wordt in het onderwijs, de maatschappij in stand gehouden als visie.
En dat terwijl het spelen met elementen, experimenteren en zelf ontdekken zo eigen is aan wat elk kind doet!
Dat kan gestimuleerd worden door een omgeving waarin kinderen de kans krijgen om zelf de controle over het spelen te hebben en volop te experimenteren.
Een dergelijke (speel)omgeving moet ontworpen worden zodat kinderen de speelomgeving zélf vorm kunnen geven en er volop in kunnen spelen. Het zijn speelomgevingen die nooit klaar zijn. Net omdat een essentieel deel van de speelomgeving bestaat uit het feit dat kinderen de mogelijkheid hebben om die omgeving zelf vorm te geven.
Geen speeltoestellen die je maar op 1 manier kan gebruiken. Zo beschrijft Nicholson hoe kinderen eigenlijk ‘bedrogen’ worden als ze in een afgewerkte speelomgeving terecht komen: “Wat er bij het ontwerpen van speelomgevingen gebeurt, is dat volwassenen plezier hebben met de materialen, het ontwerpen en plannen van de speelomgeving. Dan hebben bouwvakkers alle pret om met echte bouwmaterialen aan de slag te gaan. Op die manier is al het plezier en creativiteit in het ontwerpen van de speelomgeving weggenomen van de kinderen.”
Wel elementen die op verschillende manieren gebruikt kunnen worden. Een omgeving met weldoordachte elementen en materialen biedt aan kinderen de mogelijkheid om te ontdekken, samen te spelen, nieuwsgierig te zijn en te experimenteren.
Zo komt die creativiteit, die elk kind in zich heeft, helemaal aan bod:
Helemaal overtuigd?
Heb je dit al gelezen?
In 1966 organiseert Simon Nicholson een vak aan de Universiteit van Californië. In de ‘Design 12 course’ kregen studenten de opdracht om speelomgevingen te ontwerpen die de creativiteit van kinderen zouden verhogen. Bijzonder aan de opleiding was dat kinderen uitgenodigd werden om de gemaakte speelomgevingen te testen en te beoordelen.
De meest succesvolle projecten waren die waarin kinderen zelf een groot deel van de omgeving konden vormgeven door het toevoegen van elementen die ze zelf kunnen verplaatsen. De basis voor loose parts play is gelegd.
In 1971 publiceert Nicholson zijn bevindingen in het Britse ‘Landscape Architecture’ ‘Hoe je kinderen niet bedriegt: de theorie van loose parts.’
Het vertrekpunt is het geloof dat elk kind (en bij uitbreiding elke mens) creatief is. Nicholson beschrijft hoe creativiteit in onze wereld vaak iets is voor enkelingen. De architect met het juiste diploma ontwerpt een huis, de kunstenaar maakt kunst, de muzikant is creatief met muziek… en de anderen gebruiken gewoon wat die enkelingen hebben ontworpen.
Het lijkt zo alsof creativiteit iets moeilijk is en dat slechts enkele mensen de gave hebben om creatief te zijn. En dat wordt in het onderwijs, de maatschappij in stand gehouden als visie.
En dat terwijl het spelen met elementen, experimenteren en zelf ontdekken zo eigen is aan wat elk kind doet!
Dat kan gestimuleerd worden door een omgeving waarin kinderen de kans krijgen om zelf de controle over het spelen te hebben en volop te experimenteren.
Een dergelijke (speel)omgeving moet ontworpen worden zodat kinderen de speelomgeving zélf vorm kunnen geven en er volop in kunnen spelen. Het zijn speelomgevingen die nooit klaar zijn. Net omdat een essentieel deel van de speelomgeving bestaat uit het feit dat kinderen de mogelijkheid hebben om die omgeving zelf vorm te geven.
Geen speeltoestellen die je maar op 1 manier kan gebruiken. Zo beschrijft Nicholson hoe kinderen eigenlijk ‘bedrogen’ worden als ze in een afgewerkte speelomgeving terecht komen: “Wat er bij het ontwerpen van speelomgevingen gebeurt, is dat volwassenen plezier hebben met de materialen, het ontwerpen en plannen van de speelomgeving. Dan hebben bouwvakkers alle pret om met echte bouwmaterialen aan de slag te gaan. Op die manier is al het plezier en creativiteit in het ontwerpen van de speelomgeving weggenomen van de kinderen.”
Wel elementen die op verschillende manieren gebruikt kunnen worden. Een omgeving met weldoordachte elementen en materialen biedt aan kinderen de mogelijkheid om te ontdekken, samen te spelen, nieuwsgierig te zijn en te experimenteren.
Zo komt die creativiteit, die elk kind in zich heeft, helemaal aan bod:
Helemaal overtuigd?
Bij POER, een net gestarte ervaringsgerichte school in Heule bij Kortrijk, is het spelen met loose parts een sterke basis van de schoolwerking. Coördinator Jeska vertelt hoe het begon, wat de meerwaarde is en waar ze nog van droomt.
Beleef het loose parts congres mee: samen ontdekken, spelen en uitwisselen!
